Monday, January 12, 2009

Φλούδες Μανταρίνι

Φέτος δεν είδα εικόνες. Απέφυγα κάθε επαφή με οπτικά μίντια εσκεμμένα, όσο μπορεί κανείς δηλαδή, να το αποφύγει. Μόνο μερικούς τίτλους σε δημοσιεύματα και κάποια στιγμιότυπα στο ραδιόφωνο. Άκουσα και μια εκπομπή που κάποιοι παραπονέθηκαν για την βία που μπαίνει στο σπίτι τους, είπανε πως πρώτα έχουν πιο πολύ ενδιαφέρον τα εσωτερικά δρώμενα του Βελγίου. Άλλοι δεινοπάθησαν που τα παιδιά τους είδαν τέτοιες εικόνες στην οθόνη και ζήτησαν λογοκρισία. Οι παραπάνω βέβαια, κι όπως αρμόζει σε πολιτισμένους λαούς που ασπάζονται τ’Ανθρώπινα Δικαιώματα, συμφώνησαν ότι είναι σημαντικό να ξέρουμε τι γίνεται στον κόσμο. Πολλοί ταυτίσαν τα αιματοβαμμένα παιδικά πρόσωπα με τα μέλη της δικής τους οικογένειας. Έτσι απλά, όταν το πρόσωπο της βίας γίνεται τόσο οικείο, αφορά όλους μας.


Δεν είχα πλήρη ενημέρωση. Δεν είχε σημασία όμως. Γι΄ακόμη μια φορά άνθρωποι σκοτώνουν, γι’ακόμη μια φορά παιδιά πεθαίνουν κι η Γάζα, ξανά, δεν προλαβαίνει τις πληγές της. Μια χούφτα γή πολιορκημένη να ρουφάει τόσο αίμα. Δεν χρειάζεται να ξέρω τίποτ’άλλο. Κατηφόρισα το μεσημέρι προς το σταθμό του Midi με την άγρια χαρά της ελευθερίας. Με βήμα ταχύ και δέος να πω κι εγώ ένα όχι.


Τις τελευταίες μέρες η θερμοκρασία στην πόλη μας είχε κατέβει αρκετά και κρατούσε τον χειμώνα απλωμένο, αν και με λίγη λάσπη, στην επιφάνεια του δρόμου. Λίγο πριν τις δυο οι τελευταίοι κυριακάτικοι πλανόδιοι μαζεύαν την πραγμάτεια τους. Η πορεία είχε αφετηρία το παζάρι. Στο πατημένο χιόνι, λιωμένα μανταρίνια μου θύμισαν τις φλούδες πορτοκαλιών του Αλεζίνσκυ. Μετά την καταστροφή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, το κράτος είχε χρεοκοπήσει και φέραν πορτοκάλια απ’την Ισπανία για να γιορτάσουν το καρναβάλι της Βinche, όπως άρμοζε στα τοπικά έθιμα. Ο κόσμος ξέφρενος πέταγε τα φρούτα. Σπασμένα, ενέπνευσαν τον καλλιτέχνη κι έγιναν το σύμβολο που διοχέτευσε την οδύνη του πολέμου στον καμβά του. Κάθε πόλεμος έχει τις πληγές του κι όλο και κάτι θα ποδοπατηθεί. Όπως και κάθε πανηγύρι χαλασμού έχει αφετηρία μια αγοραπωλησία. Ο κόσμος ούτως ή άλλως είναι αγανακτισμένος. Τα παζάρια φέρνουν λαούς χωρίς πατρίδα κι οικονομικές κρίσεις.


Μπροστά στο καφέ La Ruche περίμενα τους συμπορευτές μου και χάζευα το πλήθος που μαζευόταν ρυάκια απ’όλες τις μεριές. Φωνές στην επανάληψη της ιστορίας. Άνθρωποι πολλοί και διαφορετικοί. Ένα γκρουπ που τραγουδούσε ψαλμούς - ποιός Θεός ξέρει σε τι γλώσσα - μια εκκεντρική, ξεμαλλιασμένη φιγούρα που κρατούσε πανό διεκδικώντας την αλήθεια για την ενδεκάτη Σεπτεμβρίου, οργανωμένοι συνδικαλιστές κι ακτιβίστες διαφόρων προελεύσεων κι ένας τρελός σαν αγριεμένο πουλί που παραμίλαγε. Πολίτες πολλοί, με τις οικογένειες τους και προτίστως αδερφοί μουσουλμάνοι, μπουλούκια. Άντρες, γυναίκες, παιδιά. Παρόλο το κρύο πολλά καροτσάκια κι ας ήταν το πλήθος τόσο μεστό, που κολλήσαμε ώρα στην μέση και πήγε περασμένες τρείς για να καταφέρουμε να κάνουμε ένα βήμα.


Ένα κοριτσάκι χαμογελαστό κρατούσε μια κούκλα βαμμένη με κόκκινη μπογιά και την είχε δέσει μ’επιδέσμους. Την περιέφερε περήφανη ενώ η μαμά της κρατούσε στην αγκαλιά το μικρό της αδερφάκι. Λίγο πιο κάτω, πονεμένοι να φωνάζουν συνθήματα στα αράβικα και μαντήλια παντού. Το μόνο που κατάλαβα «ο Θεός είναι μεγάλος» κι ας λέγεται Αλλάχ. Πιο πέρα φωτιά έκαιγε μια αμερικάνικη και μια ισραηλίτικη σημαία κι όμως ο κόσμος δεν φώναζε φανατικά όπως θα το περίμενα. Γυναίκες με μαντίλες και μικρές δηλώσεις τυπωμένες από το προσωπικό τους υπολογιστή. Κούκλες τυλιγμένες κι ομοιώματα μικρών παιδιών νεκρών παντού. Οι περισσότεροι διαδηλωτές με κινητά και φωτογραφικές μηχανές αποθανάτιζαν το πλήθος. Μπροστά στην πυρπόληση της Εικόνας που είχαν υποστεί, θαρρείς κι απαντούσαν έτσι παίρνοντάς την στα χέρια τους να δείξουν ότι λένε όχι. Άλλωστε το μεγάλο γιουχάρισμα δεν ήταν ούτε μπροστά στις σημαίες που κάηκαν, ούτε μπροστά στους αστυνομικούς. Ο μεγάλος σαματάς γινόταν όποτε περνούσε ελικόπτερο. Εσύ που βλέπεις εκεί ψηλά τι κάνεις; «Ευρώπη που είσαι;» έγραφε το πανό μπροστά στο Χρηματιστήριο.


Η καρδιά μου σπαρτάρησε όταν, πάνω στο άρμα που διαδηλωτές δίναν τον ρυθμό στον κόσμο, δώσαν το μικρόφωνο σ΄ένα κοριτσάκι να φώναξει κι αυτό «ελευθερώστε την Παλαιστίνη». «Θέε μου», σκέφτηκα, «πώς γίνεται οι μεγάλοι που ορίζουν τις πολιτικές μας να μην ακούν αυτή τη φωνούλα;» Φωνές ενωμένες και πορείες σιωπηλές. Η Γάζα είναι ένα κομμάτι γής, μια πληγή χωρίς τσιρότο. Κι η Παλαιστίνη ένα όνομα για το λαό της. Στην χαρά του διαδηλωτή που μπορεί να το λέει. Έτσι κάπως είναι ελεύθερη.


«Σταματήστε, ο Αβραάμ κλαίει», έγραφε κάποιος. Ο Αβραάμ ξέρει. Πήγε να θυσιάσει τον γιό του για να υπακούσει στον Θεό του. Η Αρχή είναι υπεράνω αγάπης. Ακόμη και για τα παιδιά της. Γι’αυτό κλαίει ο πατέρας. Ποιός Θεός θα πει τώρα ένα παγκοσμιοποιημένο STOP, να πάμε όλοι να θυσιάσουμε καλύτερα ένα αρνί; Τα κεμπάπ του κέντρου ήταν ανοιχτά και στο τέλος της πορείας μύριζε τσίκνα από ντουρούμ. Κάποιος πρότεινε να πάμε στα Μακντόναλτς να φάμε. Ήταν αστείο.


Σ’ένα γκρουπ ένα ίδιο σύνθημα ακούστηκε παράφωνα. Αγοράκια χαμογελαστά φώναζαν κι αυτά «Ιsraël assassin». Τρόμαξα. Το καταλάβαινα γιατί εμείς οι μεγάλοι το φωνάζαμε και που απευθυνόμασταν. Στο κράτος, στις ηγεσίες, στις αρχές και στα εκτελεστικά όργανα. Στο στόμα των παιδιών όμως, το Ισραήλ ήταν όνομα, «ο Ισραήλ» κι ήταν δολοφόνος. Κι αυτό γεννάει το μίσος. Ένας γέρος κράταγε ακίνητος ένα πλακάτ που έκανε αναφορά σ’αυτά που στιγμάτισαν τότε τον Αλεζίνσκυ. «Θύματα του Χτές, θήτες του Σήμερα» έγραφε.


Απέφυγα τόσο να δω τις εικόνες των νεκρών παιδιών στην τηλεόραση. Σ’αυτήν την πορεία όμως δεν μπόρεσα παρά ν’ακούσω τις φωνές των ζωντανών. Είμασταν πολλοί οι εμιγκρέδες σ’αυτήν την πορεία. Ταυτότητα σου λέει ο άλλος. Δεν τόλμησα να ξαναφωνάξω αυτό το σύνθημα. Ένα μόνο μπορούσα να πω μέχρι τέλους απ’τα βάθη της ψυχής μου: Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι. Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι.


Είμαστε ΟΛΟΙ Παλαιστίνιοι.

Σήμερα τα χιόνια άρχισαν να λιώνουν στις Βρυξέλλες.

Σίλια Χριστοδούλου

11 Ιανουαρίου 2009

4 comments:

  1. welcome to the blogosphere! :)

    ReplyDelete
  2. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  3. Μπράβο ρε Σήλια. Με συγκίνησες.
    Η μικρή κοπέλλα του σσσστούντιο, μεγάλωσε.........

    ReplyDelete
  4. Ακριβως.. ειμαστε ολοι μεταναστες

    κ παραπέμπω εδω: http://yo7kat.wordpress.com/2009/01/15/δεν-σε-sony

    '..Με βήμα ταχύ και δέος να πω κι εγώ ένα όχι..'
    Να το πουμε ολοι μαζι.. ολοι μαζι στον δρομο

    This revolution has just began

    Cheers

    ReplyDelete